04 Haziran 2006

tepki

coca cola tadında hayatın tatsız tarafı

elimdeki teneke kutu ruhuma yapışmaya başladı.alarm!

01 Haziran 2006

does system really recovered from the serious error?

o meleği bıçakladın istemeden de olsa. kanatları kanıyordur şimdi; rüyasında senin silüetlerine çarpıp uyuyamıyordur. kanı aktıkça biliyorum - lanet olsun- senin de için acıyordur...
bense "paradoksu yaşam biçimi haline getirmeye cesaret edebilenler için büyük bir alkış!" istemekten başka bir şey yapamıyorum.

son

ayrılırken kolonlarına sarılıp ağlamadım. .tuvaletini son kez ziyaret ederken de içim pek acımadı doğrusu. koridorlarında son kez afiş panılarına bakarken de cız etmedi içim. sen bir binaydın sonuçta. içinde ne saçmalıklar gördüm ve ne güzellikler. işte o güzel anları hatırladım şimdi. benden aldıklarını ve bana kattıklarını. onca samimiyetsiz ilşki ve bir avuç sağlam insan. bir avuç omuzuna yaslanabilceğim, arkamı dönebileceğim, sabahlara kadar konuşabileceğim insan. bir avuş dediysem lafın gelişi; aslında o kadar azlardı ki... iyi ki de azdılar.onlar sayesinde sıradan hissetmedim kendimi; hepsi de ayrı tuhaftı. "o bir avuçtan az" insanla hayatımın dörtte birini paylaştım. haftalar, aylar boyu; bitmemecesine. "ve hayat her şey yolundayken, dur dedi artık"... ve bitti. beynimde koridorlardan, kantinden, dersliklerden kolajlar kaldı. beni ben yapan parçların bir kısmı bu kadrajlarda yaşandı. iyiydi, kötüydü, depresifti, deliydi, amaçlı- amaçsız...
onlarcasına çevirdim gözlerimi koridorlarında; hepsi ayrı dünyaydı. kimisi anlamadı beni, bazılarına da ben dokunamadım.her neyse.bugün...son günün akşamında hafızamı yokladım, bu koridorlardan bana kalan duyguyu tanımlamaya çalıştım. tanımı yoktu karman çormandı; tıpkı hayatım gibi. ama sevdim. herşeyiyle sevdim bu zamanları.
sevgili okulum.saol!
her şey için.